Twee dagen voor zijn 41e verjaardag is Piet Devos overleden in zijn thuisstad Kortrijk (België) na 4 jaar leven met kanker.
Zijn oom Delabie leerde hem schaken toen hij 5 was, net voor hij door kanker volledig blind werd.
Ook Didier Dalschaert hielp nadien.
Ik ontmoette hem toen hij 11 was. Toen hij razendsnel posities op zijn bordje toonde met mat in 4 ben ik meteen begonnen hem naar schaaktornooien te begeleiden.
Meestal waren dat tornooien voor visueel gehandicapten (o.a. IIvesheim, Haaksbergen, Linares, zeslandentornooien, nationale kampioenschappen, Europees kampioenschap in Tsjechië). De Engelse blindenkampioen Graham Lily vloerde hij bij zijn tweede bezoek aan het herfsttornooi van het BCA.
In Kortrijk werd hij jeugdwereldkampioen met het openingsrepertoire van oom Jean die alles op cassette had gezet. Bij de zienden werd hij Belgisch kampioen bij de elite -20j.
Een gedeelde 1e prijs in de B – sectie van het Lost Boys en een prijs in de eerste Jeugdolympiade in Istanboel waar hij voor België op het eerste bord speelde. Omdat hij zoveel indruk had gemaakt werd een speciale prijs gecreëerd die hij als eerste onder daverend applaus kon ophalen. Hij had een rating tot 2250 en was de sterkste blinde schaker die België ooit had.
Piet haalde een master als vertaler Frans-Spaans in Antwerpen (grootste onderscheiding). Dan is hij, steeds stoklopend, cum laude onderzoeksmaster Algemene Literatuurwetenschap geworden in Leiden, doctoreerde in de moderne Romaanse Letterkunde in Groningen met een proefschrift van 433 pagina’s! Anderhalf jaar doceerde hij daar Spaanse en Latijns-Amerikaanse letterkunde. Postdoctoraal onderzoek deed hij aan de universiteit in Monréal.
Hij was dè specialist inzake de avant-garde poëzie van dichters Huidobro en Péret. Huidobro vertaalde hij uit het Chileens voor het eerst in het Nederlands.
Piet schreef, gaf lezingen, interviewde, organiseerde expo’s, werkte mee aan de inhuldiging van een struikelsteen…
Toen zijn levenskracht verminderde, heeft hij 2 dichtbundels geschreven. Zijn laatste ‘Innerlijke Lichtval’ wordt momenteel opnieuw herdrukt (het gedicht ‘Oefenpartij’ is opgedragen aan grote vriend Ansgar Carlier). Verkrijgbaar na e-mailen naar giedevos@skynet.be ten voordele van ‘Kom op tegen kanker’.
Op 26 november 2024 werd zijn boek ‘Langs bloedbanen’ voorgesteld in Kazematten Gent. Het is een verzameling van essays waarin hij reflecteert over handicap en genetica.
Piet heeft zich voortdurend ingezet voor de integratie van gehandicapten in de maatschappij en heeft o.a. een jaar in Polen aan zo’n project gewerkt – intussen Pools geleerd natuurlijk (hij had Latijns- moderne talen gestudeerd). Piet reisde graag en maakte graag nieuwe kennissen. Hij hield van klassieke muziek en koos samen met zijn Nederlandse partner Mirjam de teksten en de muziek voor de oecumenische uitvaartdienst. Hij wist namelijk al vrij snel dat het sarcoom ‘onstuitbaar recidief’ was, dichtte er zelfs over. Hij heeft dat aanvaard, geleerd er mee om te gaan. Het heeft hem er niet van weerhouden van het leven te genieten en te blijven schrijven.
Onze oud-voorzitter van de RSB, Willem-Jan van den Broek, is op dinsdag 12 september 2023 overleden en in besloten kring is begraven. Hij werd bijna 68 jaar.
Willem-Jan volgde in 1994 Menno Ploeger op als RSB-voorzitter en droeg het stokje aan mij over in 2002.
Ik heb Willem-Jan leren kennen als een gedreven ondernemer en bestuurder. Wij waren op dezelfde dag jarig, Willem-Jan was 10 jaar jonger. Hij had wiskunde gestudeerd aan de Universiteit van Utrecht en was in de natuurkunde tot doctor gepromoveerd aan de Technische Universiteit van Twente. Willem-Jan had een eigen bedrijf Pinpoint en was van 1991-1998 voorzitter van schaakclub Messemaker-1847 waarvan hij ook lid van verdienste was. Daarna werd hij ook lid van de Delftse schaakclub DSC waarvan hij enkele jaren bestuurslid was en recent nog actief was bij een aantal zaken zoals de HSB-competitie. Daarnaast was hij als voorzitter actief bij Stadshart Oude Delft en als bestuurslid bij Delftstede.
Enkele weken geleden hadden we nog mailcontact. Willem-Jan mailde dat hij bij toeval het verslag van de 7de editie van Schaken tegen Kanker had gelezen en sprak zijn waardering hiervoor uit. Hij had ook op de DSC-site aandacht gevraagd voor dit verslag. In de vervolgmail werd mij het een en ander duidelijk. Hij meldde dat hij nog actief was bij DSC en nog lid was van Messemaker-1847.
Hij vertelde dat bij hem, bij toeval, in 2019 kanker was ontdekt. Tot ruim een half jaar geleden leek alles naar wens te verlopen. Daarna kwam Willem-Jan in een neerwaartse spiraal terecht. Misschien nog een laatste (experimentele) behandeling? Hij sloot af met: ik ben nog ‘in the running’, we houden de moed erin!
Tot het eind bleef hij een gepassioneerde en sterke schaker. Maar zijn laatste wedstrijd kon hij niet winnen. Op de rouwkaart de afbeelding van de schaakkoning met de tekst: de koning is gevallen.
Willem-Jan is veel te vroeg en veel te jong overleden. Wij zijn dankbaar voor zijn grote inzet voor het schaken en de schaaksport.
We wensen Gerda en familieleden veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.
Het was stil in de Havik, vorige week donderdagavond. Toen ik het nieuws over de ernstige ziekte van Kees bracht viel elk gesprek stil. En die stilte bleef ook even. Niet alleen was het nieuws onverwacht, maar Kees was geliefd. Een schok ging er door de vereniging.
In het In Memoriam op onze website staat dat we een zeer markante schaker hebben verloren. En dat was Kees, een markante man en schaker. Met zijn wilde haarbos viel hij op en hij had ook altijd wel zijn praatje klaar. Vaak met een grote glimlach. Trouw aanwezig op de clubavonden.
In het seizoen 1996 /1997 werd hij lid van onze vereniging. Zijn verhuizing, vanwege zijn werk bij Boskalis, naar Sliedrecht was de oorzaak. Zo was hij 25 jaar lid van onze vereniging. En in die 25 jaar heeft hij impact gehad en gemaakt. Kees is zijn schaakloopbaan in 1966 begonnen bij Europoort. Van 1969 tot en met 1986 speelde hij bij IJsselmonde (daar was hij 1 van de oprichters) en in 1975/1976 speelde hij ook intern mee bij Shah Mata uit Rotterdam. In Oktober 1986 werd Denksportvereniging Parsifal door hem opgericht en speelden ze de eerste tijd op de grote zolder in het huis van Kees in IJsselmonde. Nadat Parsifal in 1996 opging in Charlois Europoort, ging hij bij Sliedrecht spelen. Zijn verhuizing, vanwege zijn werk bij Boskalis, naar Sliedrecht was de oorzaak. Zo was hij 25 jaar lid van onze vereniging. En in die 25 jaar heeft hij impact gehad en gemaakt.
Impact als Schaker
Kees werd in 2000 Clubkampioen. Bij sommige verenigingen zegt dat niet zoveel, maar in Sliedrecht wel. Veel sterke schakers strijden jaarlijks om de titel. En Kees werd kampioen op hem voor hem kenmerkende wijze. Veel spelen en veel winnen. Zijn speelstijl was aanvallend en onorthodox. Tot in zijn laatste partijen speelde hij op hoog niveau mee en wist hij menig kandidaat voor de titel pootje te lichten. Kees was een speler om rekening mee te houden. Sterk en altijd verrassend. In 2006 werd hij ook snelschaakkampioen van de vereniging en in de Coronaperiode wist hij ook een onlinetoernooicyclus te winnen. Hij was ook niet weg te denken uit de landelijk spelende teams. De laatste jaren speelde hij nog steeds in het tweede team.
Kees speelde altijd op winst en snelle remises kende hij niet. Een liefhebber die mooie partijen wilde spelen. Als mensen snel remise speelden was vaak zijn reactie: “Zeker een verkeerde randpion” Een opmerking die nog steeds door diverse spelers wordt overgenomen.
Als schaker deed hij ook aan begeleiding. Hij gaf lessen aan andere schakers, of nam jeugdtalenten onder zijn hoede. Een mooi voorbeeld is dat hij William Gijsen beter maakte, maar ook eerlijk aangaf dat hij William op een gegeven moment niets meer kon leren. Maar wat was hij trots op de prestaties van William.
Impact als Bestuurder
In 2005 kwam hij het bestuur van de vereniging versterken. Gelijk als secretaris en dit heeft hij jaren zeer nauwgezet gedaan. Maar al eerder in zijn carrière heeft hij bestuurlijke ervaring opgedaan. Kees heeft zelfs 2 schaakverenigingen (mede) opgericht. Allereerst in 1969 toen hij aan de wieg stond van Schaakvereniging IJsselmonde en later richtte hij ook nog Parsifal op. Bij laatstgenoemde vereniging werden de clubavonden in de eerste periode zelfs op zolder afgewerkt. Hij gaf aan na zijn pensionering best nog wat te willen oppakken, maar zover is het niet gekomen.
Impact als Professor
Bij de vereniging was de bijnaam Professor Wessels gemeengoed. Hij was de rekenmeester van de Sliedrechtse Sublieme Schaakrating. Nauwgezet werkte hij bijna dagelijks de nieuwe ratings van de clubleden bij. Zelf struinde hij het internet af op zoek naar toernooien waar Sliedrechters actief waren. En niet alleen de senioren, maar ook alle jeugdtoernooien werden bijgehouden. Een monnikenwerk soms, maar hij deed het met veel plezier! Vaak stonden op vrijdag alweer de laatste complete ratings online. Veel completer dan die van schaakbonden. Zijn zorg was hoe dit moest als hij er niet meer zou zijn, maar dat gaan wij uiteraard oplossen. We laten zijn werk niet los!
Impact als Vrijwilliger
Op Kees kon je altijd een beroep doen. Als we op een donkere maandagavond naar een uithoek van de Rotterdamse Regio moesten en er was in een team een uitvaller, dan was Kees nooit te beroerd om in te vallen. Zijn standaardantwoord op de vraag of hij in wilde vallen, was dan niet “ja” of “nee”, maar “doe mij maar zwart”. Maar ook als er iets moest gebeuren op de vereniging konden we op Kees rekenen en was hij betrokken.
Impact als Historicus
Jaarlijks was het tripje naar Fourmies met Pinksteren, waar Kees vaak aan meedeed. Met een grote groep schakers naar Frankrijk. Schaken, wat eten, schaken, wat drinken en vooral veel gezelligheid. Maar vaak was de periode voorafgaand aan het toernooi al bijzonder. Kees (samen met schaakvriend Jan Sulman) wist de mailboxen van de deelnemers flink te spammen met allerlei historische feiten vanaf de 15e eeuw. De een nog mooier dan de ander en hoe dichterbij het toernooi kwam, hoe spannender de verhalen waren. Maar ook in Fourmies zelf was hij een gangmaker en wist hij tot in de late uurtjes nog even door te schaken op camping of kwam er wel ergens een mooi verhaal naar boven.
Impact als Schaakvriend
Altijd betrokken en met interesse in de ander. Dat merkte je op een schaakavond als hij, wanneer het nodig was, diepe gesprekken voerde. Serieus in gesprek, luisterend en advies gevend. Uiteindelijk vaak eindigend met een relativerende opmerking zoals alleen Kees die kon maken. Of (zoals mijn vader vertelde) vaak in uitwedstrijden op zaterdag mee in de “Karel Doorman” (laat ik het er maar op houden dat mijn vader geen Fiat Panda rijdt), waar de beide heren vaak samen terugkwamen en er tijdens die ritten mooie onderwerpen aan bod kwamen. Maar ook altijd interesse in de ander. Als het met iemand niet goed ging, had Kees altijd belangstelling. Vaak met een kwinkslag, maar serieus als er noodzaak toe was.
Al deze voorbeelden laten zien wat een markante persoon Kees was. En hoeveel impact hij heeft gehad, Als schaker en als mens. En dat laatste was dus ook te zien en te voelen afgelopen donderdag in de Havik. En ook liefhebber van het schaken. Al nadat hij een jaar lid was van de vereniging, liet hij, zoals bij elke ledenvergadering overigens, van zich horen en vroeg zich af of er geen tweede clubavond in de week bij kon komen en of we ook niet in de zomer konden doorschaken. Dit laatste kreeg uiteindelijk gestalte in 2016, bijna 20 jaar later, en daar was Kees groot pleitbezorger van. Sterker nog, het was een jaarlijkse grap geworden om te melden dat het Vakantietoernooi speciaal werd georganiseerd om Kees ook in de zomer aan het schaken te houden. En het is nu al niet meer voor te stellen dat we niet in de zomer doorschaken.
Op elke ALV kwam Kees wel even aan het woord. Zijn laatste wapenfeit mag daarin ook zeker niet ontbreken. Met Corona en de maatregelen daar omheen had Kees niet veel. Maar Kees kwam wel met de zorg over de beluchting in de Havik. In 2020 kwam dit al aan de orde, en in 2021 nog een keer. Zelfs in de afgelopen maanden bracht hij dit naar voren. Daarom zijn er nu ook CO2 meters in de Havik aanwezig. De komst heeft Kees nog net meegemaakt.
Wij gaan de mens Kees Wessels missen. Zijn opmerkingen, zijn humor, zijn vieuxtje aan het eind van de avond aan de bar, zijn duidelijke aanwezigheid, zijn meningen (o.a. op de ALV) en zo hield hij ons scherp. Hij laat een gat achter in de vereniging. Ik ben ervan overtuigd dat hij zal voortleven binnen de club.
Namens de Schaakvereniging wens ik Geri, de kinderen, overige familie en vrienden heel veel sterkte de komende tijd. Wij als schaakvereniging staan om jullie heen.
Schaakvereniging Sliedrecht
Marcel Klein, Voorzitter
Zie ook het In Memoriam op de site van de Rotterdamse Schaakbond.
Mijn schaakvriend, onze schaakvriend, overleed op 13 juli 2023. Toen echtgenote Carla me op 14 juli belde wist ik het al van Wim Posthumus, die hem had willen spreken. Maar het hoefde niet meer.
Pim heeft nadat de ziekte bij hem werd geconstateerd, bewust gekozen voor een weg met heel veel behandelingen.
Ook stond hij open voor experimenten met nieuwe medicatie. Hij wilde zo graag zijn leven nog verder leven. Greep daartoe alle kansen. Een groep familieleden, vrienden en diverse clubgenoten bracht hij met grote regelmaat op de hoogte via zijn ‘updates’, zijn Medische Ontwikkelingen, een serie die de 41 zou aantikken.
In zijn laatste update van 15 juni schreef Pim:
Goed, eerst het slechte nieuws maar weer want goed nieuws is er niet … er komen geen experimentele behandelingen meer, de oncoloog kan eigenlijk niets meer voor me doen, einde oefening dus … hier word ik geen 80 mee…Weet niet of er nog mails zullen komen… Ik zeg nu goodbye tegen jullie, het was leuk zolang het duurde…
Erasmiaan Pim
Pim schaakte bij onze vereniging vanaf het ontstaan ervan in 2005. In 2006 eindigden wij bij het Watertorentoernooi met 4 uit 7 gebroederlijk naast elkaar. Dat vond ik een eervolle plek. Pim werd immers geregeld voor het eerste team opgetrommeld. Hij had een goede kennis van de openingen, was handig en vindingrijk in de combinaties en zijn eindspeltechniek maakte indruk op me. In toreneindspelen voelde hij zich als een vis in het water.
Op de foto (oktober 2017) zien we Pim in de speelzaal van Brogsate spelen tegen Bram de Knegt.
Meelevend, wijs, kalm, beschouwend, integer en om niet te vergeten, zijn droge rake humor. Herkenbare kwalificaties die ik al lezend over hem tegenkom. Pim als clubgenoot, als medemens. Begaan met zijn tegenstanders, de mens achter het bord. Nooit hoorde ik iemand kwaad over Pim spreken. Hij was echt met anderen begaan, en die warmte kreeg hij terug.
Pims gezondheid liet veel te wensen over, maar klagen hoorde je hem niet. Zo kampte hij met een zeer beperkt gezichtsvermogen. De laatste jaren kreeg Pim vaak de lichtste plek in de speelzaal toegewezen. Zijn notatievelletjes waren extra ruim bemeten.
Pims partijen duurden langer dan gemiddeld. Zijn volharding stellingen uit te spelen die anderen wellicht zouden opgeven, toonde zijn vechtersmentaliteit, en ontegenzeglijk dus ook zijn hardheid. Het zijn deze eigenschappen die hem mede hielpen bij zijn grootste strijd, die van zijn leven.
Pim behoorde bij de subtop van Erasmus. Ik doe lukraak een greep uit enkele uitslagenlijstjes: In 2006-2007 scoorde hij 4½ uit 7 in de finalegroep B. In het rapidkampioenschap van 2010 eindigde Pim met 6 uit 11 (TPR 1844). In hetzelfde jaar een gedeeld vierde plaats met 9½ punt in de voorronde van de interne competitie.
En in het seizoen 2019-2020 (net voor corona uitbrak) eindigde Pim op een gedeeld eerste plaats bij de interne rapidcompetitie met een score van 7 uit 8 en een TPR van 2151!
Het derde team van Erasmus viert het kampioenschap met een etentje bij restaurant Kade 4, aan de Oude Haven. Van links naar rechts: Jan Smit, Anton van Berkel, Jan Hoek van Dijke, Pim Kleinjan, Hans Brobbel en Murdoch Mac Lean.
Dat hij goed scoorde in de tienkampen van Wijk aan Zee is bekend genoeg. In 2007 bereikte Pim zijn hoogste FIDE-rating: 1945 en in 2010 had Pim nog een heel beste score van 1939. In de periode daarna zakte Pim terug naar ergens rond de 1800+. Niet zijn leeftijd, maar zijn ziekte was daarvan de oorzaak. Maar zijn liefde voor het schaken bleef fris en springlevend.
Jeugd
Pim voelde zich bijzonder verbonden met het reilen en zeilen van onze schaakjeugd. Ook bij SG Overschie had Pim aan de jeugd lessen gegeven. Pim werkte graag mee aan het openingsfeest van onze nog prille jeugdafdeling in oktober 2017 (zie de foto, waar Pim achter de prijzentafel staat) en gaf ook bij Erasmus jeugdschaaklessen. Toen hun sympathieke docent Pim moest afhaken vanwege zijn ziekte vonden de kinderen dat erg jammer.
Erasmuspenning
Pim ontwierp op verzoek van het bestuur het ontwerp voor de Erasmuspenning. Deze werd in augustus 2019 geslagen en wordt sindsdien uitgereikt aan alle leden van onze vereniging.
De eerste penning werd door onze voorzitter Frank van Zutphen uitgereikt aan ons toen oudste lid Wim Witvliet op 11 november 2019 ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van onze schaakvereniging, schreef onze PR-man Aad Jan Roos in zijn persbericht. Een heel bijzonder moment dus, zowel voor Witvliet als voor Pim als ontwerper van het zilveren kunstwerkje. Voor Pim was het daarna niet zo moeilijk meer om een schuilnaam te bedenken op het schaakplatform lichess.org: juist ja, die werd Penning!
Een ezelsbruggetje om dit feit niet te vergeten, is te spreken van ‘de penning van Pim’ net zoals ‘de stukken van Steenbergen’ (Frits Steenbergen schonk na zijn heengaan Erasmus 48 nieuwe schaakspellen).
Erespeld
Een bijzonder moment voor onze Pim, voorafgaande aan ronde 5 van het Watertorentoernooi 2023 op 8 mei van dit jaar. Vanwege zijn 50-jarig lidmaatschap van de KNSB kreeg Pim de erespeld opgespeld door onze voorzitter Frank van Zutphen en Niels van Diejen, vice-voorzitter van SG Overschie.
Pim was vanaf 1972 ook lid van laatstgenoemde club, waar hij bestuurslid en jeugdtrainer was. Gelukkig kon Pim dit feestje nog meemaken
Open Senioren in Dieren
Pim schaakte een tiental jaren mee in Dieren, in de zomer, als deelnemer aan het Open Seniorentoernooi. Ook vorig jaar nog, samen met Wim Posthumus. Wim heeft hieraan nog herinnerd tijdens zijn toespraakje op de crematieplechtigheid.
Deze iconische foto – Dieren 2018 – staat symbool voor een aantal kenmerkende eigenschappen van Pim. In een bijna lege zaal zit Pim linksachter. Doorzettingsvermogen en uithoudingsvermogen hielden hem op de been. Hij stond op achterstand, twee pionnen achter. In een ongelijk speelveld met ongelijke lopers. De partij werd wel remise.
Rapidcluppie
Onze rapidclub ontstond zo’n 8 jaar geleden. Vier bevriende clubgenoten Pim, Wim Posthumus, Gerard Kastelein en ik. We kenden elkaar natuurlijk van onze schaakclub Erasmus en kwamen elkaar jaarlijks tegen in Wijk aan Zee. Al gauw werden deze toernooitjes een heel leuke gewoonte.
We kwamen om beurten bij ons thuis. Bij Wim in zijn paradijstuin in Bleiswijk, bij mij thuis in Ommoord en het meest bij Pim, in zijn mooie appartement met zicht op de kathedraal. Prachtig. We keken ernaar uit en genoten van de koffie en taart van Pims echtgenote Carla. Zij kletste vooraf gezellig mee tijdens het doornemen van de laatste schaakroddels en het nieuws van de dag.
Na de koffie en de taart en nog eens koffie en taart trokken we de bekende lootjes om 11.00 uur en stelden onze digitale klokken in op 15 + 5 minuten. Wim scoorde vaak de meeste punten, maar Pim ging er ook meerdere keren met de hoofdprijs vandoor. Om 13.00 uur een uitgebreide lunch. Als we bij Pim waren gingen we vaak naar Loetje tegenover de Markthal.
Jan Smit en de laatste jaren Karel de Neef, vulden ons viertal aan nadat Gerard wegens zijn tanende gezondheid helaas moest afhaken.
Pim nam steeds meer het initiatief de rapidclub weer snel bij elkaar te krijgen en keek er zeer naar uit.
Op 2 maart schaakte hij nog bij Karel de Neef die erwtensoep trakteerde. Op 2 mei schaakten we nog bij Pim thuis. Het zou de laatste keer voor hem zijn. In juni lukte het ons niet meer de club bij elkaar te krijgen. Hadden we dat maar wel gedaan…
We leerden echtgenote Carla beter kennen. Ze toonde zich betrokken en vertelde ons over Pims wel en wee en ook over haar tv-optreden met haar zangkoor. Carla maakte bij ons indruk met haar creativiteit en had reden genoeg ermee te koop te lopen. Ze schilderde en schiep. Pim was een uitstekende fotograaf! Zijn foto’s laten ons op verrassende wijze mensen zien in hun doen en laten op straat. Ook het fraaie licht- en lijnenspel van gevels toont hij ons als kunstwerk in zwart-wit. Ze sieren de muren van zijn appartement. Jawel, er hangt in huize Pim veel moois aan de muur! Onze rapidclub stond er vaak letterlijk bij stil!
Wijk aan Zee
Pim speelde vele en vele jaren mee in de tienkampen van Wijk aan Zee (Hoogovens schaaktoernooi, Corus, Tata Steel Chess Tournament). Meestal kwam hij uit in groep 4. Hij logeerde dan in het chique en prijzige hotel Het Hoge Duin, de laatste jaren in het natuurvriendenhuis de Banjaert.
Pim in gesprek met clubgenoot Lucian Mihailescu en ondergetekende.
Daar moest hij wel even eerst, voordat hij zich inschreef in De Moriaan, zijn eigen bed opmaken en naar de Coöp toe om wat in te slaan. Omdat Pim slecht ter been begon te worden werd voor hem de enige kamer met eigen douche en toilet gereserveerd. Een ongekende luxe dus in de gezellige Banjaert. Wat heeft Pim er de laatste jaren nog van genoten. Van de ontmoetingen met de bekende stamgasten, allemaal schakers die voor hem een vertrouwde groep vormden.
Pim tijdens de tienkamp in groep 4, hier in de volle speelzaal van de Moriaan, in afwachting van de gong voor de zoveelste ronde. Zijn tegenstander is voor Pim geen onbekende. Ger Hageman logeerde (en best pikant, analyseerde) ook in de Banjaert. Schuin tegenover Pim zit Johan van de Griend, die Pim vaak tegenkwam als deelnemer aan de open toernooien van Erasmus.
Pim had altijd een bijzonder papiertje bij zich, een bespioneerbriefje. Hij wist voor elke volgende ronde met zwart en met wit hoe zijn tegenstanders zouden openen.
Pims favoriete restaurantje was de Italiaan, Pizzeria Tarantella aan de Relweg, vlak bij De Moriaan, de tot speelzaal omgetoverde sporthal. Daar sprak onze eetgroep vaak na afloop van de speelronde af. De kans dat Pim daar in het bomvolle restaurantje mooie wijn en spaghetti met zalm bestelde was bijna net zo groot als Frans Maas’ bestelling van twee appelsap!
Tijdens de tienkampen in Wijk aan Zee analyseerden we gezellig en leerzaam in de huiskamer van natuurvriendenhuis de Banjaert. Daar merkte ik dat Pim het spelletje goed begreep en kreeg ik diverse tips. Pim nam steevast zijn opvouwbare plastic bord en stukken mee. Het bord van Pim.
Op de foto zet Pim de stukken op in de huiskamer van de Banjaert. Met hem aan tafel zitten de schrijver van dit In Memoriam, die de foto nam, Willem van der Wel en Evert van den Hooven (oud-leden van SV Schiebroek, het latere SWR, dat in 2005 op zou gaan in Erasmus).
Eens merkte hij droogjes op dat ik mijn eindspelkennis moest verbeteren om gewonnen stellingen ook te winnen. Zo die kon ik in mijn zak steken.
Als er in de huiskamer om 22.00 uur werd geanalyseerd, nam Pim bij die gelegenheden graag een fles goede wijn mee.
Geregeld aten we boerenkool in café De Zon. Niet alleen de naam ‘Zon’ (Hoe dan, het waait en regent), andere dingetjes zaten me ook dwars. De (voor mij) te bescheiden portie en de plas jus in het kuiltje van de stamppot midden op mijn bord bevielen me niet echt. Ik zou zelf wel eens… En ja hoor, daar zat ik toen aan vast. Een week later was het zover en moest ik in plaats van mijn duinwandeling naar de Coöp om inkopen te doen voor mijn ‘specialiteit’, boerenkool stamppot. Pim trakteerde uiteraard op een prima wijn.
Op de vrije dag werd steevast Amsterdam bezocht. Hier staan Pim, Wim, Nathanaël Spaan (RSR) en Arnold Rijken (RSR) voor de Joodse synagoge.
De ochtendwandelingen in weer of geen weer stonden na het ontbijt vanaf 10 uur gepland. Pim liep die graag mee, maar kreeg steeds meer last van zijn heupen. Toch zette hij ondanks de pijnscheuten door en de wandelende schakersgroep temporiseerde wat. Ze waren doorgaans meer met hun partijen bezig dan met de route. Als hun resultaten goed bevielen namen hun praatjes toe. Pim liet zich nieuwe heupen aanmeten en kon daarna vrijwel zonder pijn weer meelopen.
In de coronatijd stond ook het schaken in Wijk aan Zee stil. Dat ging ook Pim zeer aan het hart. Toen na het twee jaar durende Wijk-aan-Zeeloos tijdperk het weer kon, schreef de Tata-rapidclub zich weer in. Pims gezondheid was ondertussen dermate achteruitgegaan dat hij moest kiezen voor de vierkamp. Karel de Neef en ik kozen daar ook voor. Na twee jaar weer op de bekende plek! Het zou Pims laatste Tata worden.
In alle 41 updates die Pim zijn vrienden stuurde, leerden we hem nog beter kennen. Pim zat de afgelopen vijf jaar in een totaal andere wedstrijd. Een levensstrijd waarvan de uitslag ongeacht de duur ervan vaststond. Wij bewonderen Pim voor de moed en de volharding waarmee hij die wedstrijd tot op het laatst uitvocht. Hij toonde daarbij een opvallende monterheid die uiteindelijk in de allerlaatste weken moest plaatsmaken voor berusting. Een voorbeeld voor ons, hoe toe te leven naar het onvermijdelijke.
Vaarwel Pim, je blijft voor altijd in de herinnering van al degenen die je tijdens je rijke en lange schaakleven hebt ontmoet!
Ik wens Carla en familie veel sterkte toe de komende periode.
Eind 2019 is Bert Bonnet overleden, hij was al enige tijd ernstig ziek. Ook al wist je dit, het overlijdensbericht was niet minder schokkend.
Werk Bert heeft al jong het vak van scheepstimmerman geleerd op de werf van Piet Smit tegenover het Feijenoordstadion. Piet Smit was een begrip op Rotterdam-Zuid en een belangrijke werkgever. In 1977 ging Piet Smit failliet en moest Bert naar ander werk uitkijken. Samen met zijn vier jaar oudere collega Hans Drenth, die hij in 1966 had leren kennen, vonden zij werk bij een Wandenbedrijf in Ridderkerk. In 1994 werd Bert chef bij dit bedrijf. Na jaren lukte het hem Hans aan het schaken te krijgen wat resulteerde in een lidmaatschap van zijn geliefde vereniging. (Hans overleed in 2010, op 64-jarige leeftijd. Bert maakte een portret waaraan dit ontleend is.)
Schaken Bert was al meer dan 45 jaar lid van schaakvereniging Shah Mata, die in 1970 ontstaan was door het samengaan van de schaakverenigingen De Zwarte Dame en Gambiet. Hij was Shahmataan in hart en nieren.
Bert was een zeer behoorlijke schaker met een positioneel inzicht waarvoor ook de sterkere spelers moesten opletten. Vooral in bondswedstrijden was hij fanatiek. In die wedstrijden kon hij het niet hebben als spelers zonder overleg beslissingen namen (“je speelt in een team en raadpleegt eerst de captain”). Hij zette zich ook in voor de vereniging en was een tijdlang actief voor de jeugdafdeling die Shah Mata destijds had. Hij had op de clubavonden een praatje met iedereen, maar was vooral bevriend met de clubleden Klaas (overleden in 2015), Theo, Leo, Sjerp, Wil en Jan, en later ook met John, Michel en Remy. Met velen van hen speelde hij in het ‘bierteam’ . Een team dat zowel binnen als buiten de schaakvereniging enige faam verwierf. Naast schaken speelde hij ook fanatiek poker.
Bert links met naast hem een van zijn schaakmaten en lid van het bierteam Klaas de Ruijter. Klaas overleed in 2015.
Afscheidsbrief
Bijzonder was de afscheidsbrief die hij schreef met hier onder de inhoud.
Lieve Sylvia, familie en vrienden. Ik ben dankbaar en gezegend dat wij in ons leven zoveel mensen om ons heen hebben die van ons houden.
De laatste jaren waren niet makkelijk voor ons maar de kracht en liefde van Sylvia en vele anderen, ik ga geen namen noemen want dan zou ik e.v.t sommige mensen tekort doen, gaven mij veel steun. Het leven met Sylvia was geweldig we hebben veel fijne dingen kunnen doen ,zoals vakanties, theater, uit eten en dit hadden we nog voor jaren gepland maar het lot heeft anders beslist. Mijn wens is dan ook dat na deze droeve dag Sylvia niet vergeten wordt, zij heeft alle steun nodig in de toekomst.
Een groet van mij en een lang en gezond leven gewenst.
Bert en Sylvia hadden ook vooruit gekeken. Hun woning in Prins Alexander hadden ze verkocht en ze hadden een mooi appartement betrokken met verzorgingsfaciliteiten. Bert was er blij mee en ze hadden een mooi uitzicht. Jammer dat hij er samen met zijn Sylvia maar kort van heeft mogen genieten. Zoals hij zelf al schreef: ‘’het lot heeft anders beslist.’’
Na zijn familie kwam schaken op de tweede plaats. En schaken deed hij graag. Een leven lang had hij aan het spelletje besteed en hij was ruim 60 jaar lid van schaakverenigingen waaronder charlois europort en natuurlijk de belangrijkste Schaakvereniging Zwijndrecht was vanaf zijn verhuizing in 1970.
Bij Zwijndrecht heeft hij meer dan 20 jaar samen met zijn zoon Robert Dortmond geschaakt en waren zij een vaste aanwinst van het 2e team. Na het opheffen van deze vereniging ging hij naar Schaakvereniging IJsselmonde met o.a. Bert Broerse.
Na zijn pensionering bezocht hij vaker toernooien. Op veel toernooien werd hij een graag geziene gast. Zoals bij voorbeeld bij het Seniorenkampioenschap van de Rotterdamse Schaakbond in Spijkenisse, het De Witte Haen toernooi in Dordrecht of het Kempertoernooi in Papendrecht. Hij won wel eens de B-groep van het seniorenkampioenschap en ook moest hij eens de eer laten aan zijn schaakmaatje Arie Timmer. Naast het winnen van de beker was het even belangrijk dat de winnaar traditioneel een fles Kethel 1 mocht uitkiezen of anders een fles wijn. En natuurlijk de eeuwige roem.
Daarnaast werd hij gangmaker van Schaken Overdag voor ouderen in De Fuik, onderdeel van Wijkvereniging Drievliet- ’t Zand in Ridderkerk. In die hoedanigheid zette hij zich in voor een gouden speld voor Wout Keur die ook ernstig ziek was.
Coen trof je vaak in gezelschap aan met Arie Timmer, Arie Huisman, Piet van Rijs en Bertus van Manen. Een illuster gezelschap met altijd mooie verhalen. Arie Timmer en Arie Huisman heeft hij de laatste eer kunnen bewijzen.
Bij de oprichting van de Rotterdamse De Schaak Veste, een project van de KNSB voor ouderen, werd hij een van de eerste leden. Het werden er bijna 150 op 1 januari 2009. In samenwerking met Humanitas en andere organisaties werden diverse activiteiten georganiseerd waarvan o.a. Schaken bij de Mandarijn in Zwijndrecht, Klassiek met Sofia, lezingen van Lex Jongsma en Hans Bouwmeester, schaken en tasting etc. Coen was altijd een graag geziene gast.
Omdat Coen ook als vrijwilliger ook maatschappelijk actief was werd hij in december 2020 benoemd tot lid in de Orde van Oranje Nassau vanwege zijn penningmeesterschap van zwemvereniging “de Devel” en medeoprichter van stichting Salvage (hulpverlening na brandschade) waar hij terecht trots op was.
De laatste jaren vielen hem zwaar, er was prostaatkanker vastgesteld. Maar als je hem in die periode ontmoette was hij altijd opgewekt en vertelde graag over het reizen met zijn vrouw vanaf 1991 ongeveer om het jaar door Amerika dat hij graag deed. Ook bleef hij zo lang mogelijk de schaakvereniging bezoeken om aan de huishoudelijke competitie deel te nemen. Het laatste jaar kon hij er helaas de energie niet meer voor opbrengen.
Hij bleef schaakliefhebber tot het bittere eind, zoals ook uit zijn rouwkaart hieronder blijkt. Op 11 juni 2022 gaf hij zijn laatste partij op en legde zijn koning om.
Roel was al enige tijd ziek en kon zijn verenigingsavonden niet meer bezoeken. Ook vond hij het jammer dat hij Shah Mata niet meer kon vertegenwoordigen in de regionale competitie van clubteams. Hij had een korte tijd baat bij alternatieve nieuwe behandelmethoden maar ook dit mocht niet baten. Op 9 september 2021 overleed hij.
Roel was een sterke schaker en was begonnen bij de Rotterdamse Schaakvereniging De Zwarte Dame, opgericht in 1935, het jaar dat Max Euwe wereldkampioen werd. Zijn vader was ook lid van De Zwarte Dame. Roel had de liefde voor het schaakspel van geen vreemde. In 1970 ging de Zwarte Dame samen met de vereniging Gambiet verder onder de nieuwe naam Shah Mata. In totaal was hij ruim 50 jaar lid van schaakverenigingen. Ook zijn broer Tom is in het begin enige tijd lid geweest van Shah Mata.
Roel was een sterke schaker, hij was verschillende malen clubkampioen. In 1977, 1980, 1981 en in 2009 samen met Bram Steijn. Ook Tom was een keer clubkampioen, in 1988 samen met Daan ’t Hart. Roel speelde lange tijd in het eerste team van Shah Mata en toen het iets minder met hem ging kwam hij het tweede team versterken. Naast schaken vervulde Roel diverse functies zoals wedstrijdleider en begeleidde hij jeugd.
Roel in actie tegen grootmeester Friso Nijboer die een simultaan gaf op de vereniging
Nooit werd er tevergeefs een beroep op hem gedaan, hij bleef altijd betrokken. Roel was in hart en nieren een Shahmataan en vooral ook een echte schaakliefhebber. TK
Op dinsdag 7 juni 2022 ontvangen wij het droevige bericht dat ons lid en schaakvriend Frank van Manen op 63-jarige leeftijd is overleden.
Frank is een jaar ziek geweest, alvleesklierkanker. Na een zware operatie in oktober 2021 lijkt het weer goed te gaan en na een periode van behandelingen komt hij eind februari van dit jaar weer schaken. Hij haalt een score van 5 uit 5. Maar half april geeft hij aan dat er nieuwe uitzaaiingen zijn gevonden en dat hij niet meer op de club aanwezig kan zijn.
Vele partijen heeft Frank gestreden voor de winst, maar deze oneerlijke strijd kon hij niet winnen.
Frank werd ruim 35 jaar geleden lid van SV Lombardijen. Daarna is hij nog lid geweest van SV Ridderkerk en sinds 2015 was hij een gewaardeerd lid van SV Hendrik Ido Ambacht.
Met Frank in het team promoveerden we in 2 seizoenen van de derde naar de eerste klasse. Ook in ons RSB-beker team was Frank een vaste speler.
Bij Lombardijen en Ridderkerk heeft Frank meerdere bestuursfuncties vervuld. Frank was altijd betrokken bij het wel en wee van de verenigingen waar hij lid van was. Bij Lombardijen was Frank mede organisator van een rapid toernooi. Deze toernooien zijn mede door zijn inzet 10 jaar zeer succesvol verlopen. Jaarlijks mochten we vele bekende gezichten weer terug zien, wat een groot compliment was voor de organisatie.
Als schaker was Frank zeer gedreven. Partijen analyseren en altijd op zoek naar verbeteringen in zijn spel. Het edele spel op de 64 velden was hem op het lijf geschreven. En na afloop de partij rustig bekijken met de tegenstander was geen probleem voor Frank.
De schaakwereld en onze schaakvereniging in het bijzonder verliest met het overlijden van Frank een fijn lid waar we nog vaak in warme herinnering aan zullen terug denken.
Rust zacht Frank.
Schaakvereniging Hendrik-Ido-Ambacht / Ed van de Geer
In de nacht van donderdag, 8 december 2022, is Pieter Couwenberg (53) overleden. Toch nog onverwacht, hoewel we al een tijdje wisten dat Pieter de partij tegen zijn ziekte ging verliezen.
Het is bijna onmogelijk om het belang van Pieter voor de Eerste Goirlese Schaakclub (EGS) te overdrijven. Zo’n beetje elke functie die iemand bij een schaakclub kan bekleden, heeft Pieter door de jaren heen bij EGS bekleed. Voorzitter, jeugdleider, trainer, wedstrijd- en teamleider, redacteur van het clubblad, sponsor en organisator van verschillende toernooien. Toen EGS bijna drie jaar geleden plots zonder bestuur kwam te zitten, was Pieter een van de drie leden die er de schouders onder zetten om ervoor te zorgen dat de club ook die turbulente periode ongeschonden doorkwam. Hij bleef tot zijn dood secretaris van EGS.
Maar meer nog dan die indrukwekkende opsomming van bezigheden, was de persoon Pieter Couwenberg van grote waarde voor de Goirlese schaakgemeenschap. Iedereen kon op een geïnteresseerd woordje van Pieter rekenen. Bij nieuwe leden wist hij er met zijn open houding altijd in een mum van tijd voor te zorgen dat ze zich welkom voelden bij EGS.
De schaaksport was voor Pieter ook een manier om mensen te ontmoeten en contacten uit te bouwen. Na een spannende partij of een toernooi met een pilsje aan de bar of op het terras. Maar er zijn ook tal van leden bij wie hij over de vloer kwam (of andersom) om hun openingskennis bij te spijkeren, samen te trainen of gewoon een paar potjes te spelen.
Wat veel mensen niet weten is dat oer-EGS’er Pieter zijn loopbaan als clubschaker niet bij EGS begon, maar bij Vughtse Toren. In 1989 maakte hij met zijn jeugdvriend Rick van Loy zijn entree bij de schaakclub in Goirle.
Kort voor de eeuwwisseling werd Pieter voorzitter van EGS. In die tijd een club die vooral in zichzelf was gekeerd en geen lang leven meer leek beschoren. Maar Pieter stak, samen met enkele medestanders, veel energie in de ‘revitalisering’ van de club. Zonder hem zou EGS niet de bloeiende vereniging zijn die het nu is. Je kunt je zelfs afvragen of zonder Pieter Goirle anno 2022 überhaupt nog een schaakclub zou hebben. Later droeg hij als jeugdleider en jeugdtrainer bij aan de toekomst van EGS. Verschillende spelers van de huidige teams hebben een deel van hun schaakopleiding van Pieter gekregen.
En niet alleen in Goirle zette Pieter zich in voor schaken en (vooral) schakers. Hij was ook jarenlang de kartrekker (en voorzitter) van de Nederlandse Schaakvereniging van Visueel Gehandicapten. Daar organiseerde hij jaren een open NK en ging hij er met het Nederlands team op uit om mee te spelen met zeslandentoernooien en schaakolympiades voor visueel gehandicapten.
De laatste jaren zagen we Pieter minder vaak achter het schaakbord. De strijd tegen zijn ziekte kostte hem veel tijd en energie. Maar zijn betrokkenheid bij sport, club en leden was er niet minder om. Dit najaar nog was hij de drijvende kracht achter de organisatie van het Brabants Open Kampioenschap Snelschaken (BOKS) door EGS. En tot kort voor zijn dood bleef hij informeren naar de ontwikkelingen binnen de club.
En nu staat voor zaterdag niet een potje schaken tegen ZSC of De Raadsheer 2 op het programma, maar trekken we naar het Jan van Besouw om afscheid te nemen van een van onze grootste schaakvrienden. En niet alleen letterlijk. Maar de verhalen en herinneringen zullen we blijven koesteren en aan de bar houden we altijd een plekje voor je vrij, Pieter.
Naar aanleiding van het overlijden van Pieter stuurde Rick van Loy een persoonlijk verhaal naar EGS. Met Ricks toestemming publiceren wij dat hier.
Dit bericht werd eerder gepubliceerd op de website van EGS.
Met dank aan Alex van Lanen, Rick van Loy en Hugo Roman.
Heel veel is al gezegd en geschreven (zie hierboven) over Frans, speciaal voor schaken tegen kanker wil ik dit stuk dan ook wat anders insteken.
Frans Konings een dik half jaar voor het zwaard naar beneden kwam
Je sukkelde al een hele tijd met je gezondheid, in de laatste 10 jaar altijd met ups en down, ‘ons hypochondertje’ noemden we je vaak gekscherend. Juli 2022 gingen we met 4 vrienden (Norbert Harmanus, Mark Clijsen, Frans en ik) ,naar Frankrijk. Mijn ouders hebben daar een huisje in een schitterende bosrijke omgeving. 4 dagen hebben we daar ontzettend genoten van natuur, vrienden, spelletjes, rust en aangenaam gezelschap.
Je had toen al last van je maag, al slecht, de hele dag door kleine beetjes, bij het avondeten 2 happen en zei je “het is erg lekker maar heb genoeg op”. Een uur later ging er weer een zak chips open, bijzonder, zei ik toen al.
Mijn ouders hebben een boekje in het huis, voor als mensen hier komen en wat willen schrijven, niks voor mij, wel voor jou. Elke dag dat we er waren schreef je een kort verhaaltje in je eigen bewoordingen:
Het is hier heerlijk wat een rust en ruimte
Goed idee bomen in de tuin om lekker in de schaduw te zitten
Wandelen in l’escles, kuitenbijtertje
Het tafelkleed is nat geworden, sorry!
Norbert = topkok
Vanmorgen 4:15 werd ik wakker omdat de kliko’s werden opgehaald, ze zijn er vroeg bij hier
Straks weer wandelen dat is echt heerlijk hier
Heerlijk uit eten geweest bij M&M erg gezellig
Morgen vroeg op wasjes draaien en terug
Frans is een gevoelsmens, iemand die het belangrijk vond dat het goed voelde, zo niet trok hij zijn eigen plan, naar huis, gewoon weg, iemand anders in een gesprek betrekken, wat dan ook…in ieder geval zijn eigen plan trekken en dit ook aangeven, schitterende eigenschap.
Frans Konings een prachtmens tijdens zijn ziekte
Vrijdag 18 maart 2020, 12:29 een appje van je, het is helemaal mis helaas: maagkanker.
Jij hebt echt een geweldig knappe strijd geleverd tegen de maagkanker, met goede momenten, gewoon momenten en hele slechte momenten, tot het kon knokte je elke keer terug. Totdat men in het ziekenhuis aangaf, we kunnen niks meer voor je doen…je wilde thuis sterven en hebt dat waardig gedaan, respect.
Onze band was vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen goed en we waardeerden elkaar ontzettend, met onze ups en onze nukken in acht genomen uiteraard.
Toch wil ik graag uitgebreid stilstaan vanaf dat je hoorde dat je maagkanker had en hoe jij hier mee om bent gegaan, want manmanman, ik heb helaas anderen ook verloren aan deze ziekte, echter zoals jij er mee omging, geweldig.
Tuurlijk was je tijdens je chemo minder, soms wat minder aanspreekbaar, bereikbaar, openstaand voor een gesprek, echter op het moment dat het weer enigszins ging was je snel in de lucht, voor een appje of een uurtje in het spoorpark. Daar kon jij dan zo genieten van het gezelschap, de zon en gewoon aanmaaklimonade, ja aanmaaklimonade, water met een smaakje! Het gaf aan hoe jij er in stond, waar je nog vol voor wilde gaan en de positieve dingen die je zocht, wilde benoemen en zolang mogelijk in gedachten wilde houden.
Van deze periode zijn me de nodige dingen bijgebleven. Hoeveel kaartjes je hebt gehad tijdens je ziekte. Daarmee ook het contact wat je dan zelf zocht met deze persoon, die je 1 jaar of 20 jaar niet had gesproken. Veel gesprekken die je dan voerde met mensen van meestal je leeftijd, over hoe is het nu om te weten/voelen dat je doodgaat. Wat wil je nog doen, kijk je meer terug, kijk je minder terug?
Dit waren niet de gesprekken die wij voerden. Wij hadden het erover dat het zo bizar is dat men in dit soort situaties bovenstaande gevoelens meer uit (zeker mannen). Waarom voelen mensen juist dan de behoefte om het hierover te hebben. Hoe komt dat in hemelsnaam en waar komt dit vandaan? onzekerheid? angst? testosteron? nooit stilstaan bij?
Ik vond het zo mooi zoals jij hiermee omging, altijd een luisterend oor, altijd zeggen hoe je er mee om wilde gaan, omdat dat het snelste zorgde voor een relaxte sfeer, senang!
Kwamen we ergens waar we al een tijdje niet waren geweest en kwamen we een bekende tegen, vroeg diegene hoe gaat het? Jij antwoordde dan met goed direct oogcontact naar die persoon, slecht er is maagkanker geconstateerd en ik heb nog enkele maanden te leven. Om die persoon daarna gelijk gerust te stellen en het gesprek een mooie dankbare kant op te sturen, echt wat een kwaliteit. Zo natuurlijk, zo makkelijk, zo knap en binnen 2 minuten hadden we het weer over een bridgehand, een speciaal bier, een schaakpartij, iets uit de schaakwereld met die persoon, een half jaar lang gesprekken waar ik actief of passief bij zat, met een lach, een traan en vaak een brok in mijn keel.
Uiteraard hadden we naast persoonlijk contact ook veel app contact, dan zei je, Ivanchuk (1 van onze schaakhelden) kan het nog steeds en stuurde een partij door, waar hij gehakt maakte van een top GM alsof hij door een matige 2200 speler heen ging. Gingen we 2 dagen later fietsen, zei je, toen ik dat las van Ivanchuk heb ik gelijk die video van Ivanchuk in Gibraltar bekeken, weer 2u achter mijn pc gezeten. Waarop ik bevestigde, ja, die 2uur heb ik ook weer gekeken, wat is hij geniaal he, inmiddels heben we Tilburg al ruim achter ons gelaten, wat een weelde, wat een rust, wat een gesprekspartner. Je wilde je familie niet opzadelen met alles wat nog geregeld moest worden, je wilde zelf veel regelen, zo regelde je ruim voor je dood je eigen begrafenis. Zelf de plek uitgezocht en bekeken waar je begraven wilde worden. Gesproken met de personen daar over de plek het hoe en wat. Hoe denk je aan zoiets en als je dit doet hoe dan? Zo knap!
Vorig jaar gingen we met een grote club naar schaken tegen kanker, niet alleen maar toch voornamelijk voor jou. Zoveel mensen/vrienden die dit mee wilden maken en erbij waren. We hadden shirts gemaakt en hebben voor wat foto’s gezorgd. Toen was er geen haar aan je hoofd die eraan dacht om erbij te zijn. Later hebben we het er nog over gehad en gaf je aan hoe mooi je het vond dat we dit gedaan hadden, de personen die erbij waren. Voerden we weer een gesprek over 2 vrienden die elkaar al heel lang niet gezien hadden en we haalden weer herinneringen op uit een ver verleden wat we met deze vrienden we hadden meegemaakt, zo empathisch.
Uiteraard waren er ook momenten dat je niet alleen dacht maar ook zei waarom treft deze ziekte juist mij. Een goed antwoord is niet mogelijk volgens mij. Deze momenten gaven ook bezinning, elkaar aankijken en voelen hoe de vlag erbij hangt, een moment met een traan of wat en uiteindelijk dan toch ook weer een lach. Mooi, moeilijk, jij die aanvoelde hoe ik me voelde en daar het gesprek naartoe trok, soms meer diepgang, soms wat luchtiger, raar zoals je later nadenkt over dingen, waar je het met die persoon nooit meer over zult kunnen hebben en toch benieuwd bent naar zijn reactie.
Als vriend ben ik je zo dankbaar voor alles wat je me hebt geleerd en gegeven, een inspiratiebron en verrijking van mijn leven. Uiteraard ging het er als echte vrienden ook wel eens stevig op.
Naast dat je voort blijft leven in mijn gedachtes en herinneringen, op verwachte en ook totaal onverwachte momenten kan ik je nu al vertellen.
Hoop ik vooral dat jou positieve instelling, je kijk op de mensheid, je durf om dingen te benoemen zoals ze waren, zich in mij meedraagt. Zodat ik in de toekomst keuzes ga maken met bovenstaande in gedachten, als gezegd dank, wat een verrijking.
