Zie volgende links voor eerder geschreven in memoriams:

De Pion
De Stukkenjagers
Schaaksite
SG KiNG
UCS De Rode Lopers

Heel veel is al gezegd en geschreven (zie hierboven) over Frans, speciaal voor schaken tegen kanker wil ik dit stuk dan ook wat anders insteken.

Frans Konings een dik half jaar voor het zwaard naar beneden kwam

Je sukkelde al een hele tijd met je gezondheid, in de laatste 10 jaar altijd met ups en down, ‘ons hypochondertje’ noemden we je vaak gekscherend. Juli 2022 gingen we met 4 vrienden (Norbert Harmanus, Mark Clijsen, Frans en ik) ,naar Frankrijk. Mijn ouders hebben daar een huisje in een schitterende bosrijke omgeving. 4 dagen hebben we daar ontzettend genoten van natuur, vrienden, spelletjes, rust en aangenaam gezelschap.

Je  had toen al last van je maag, al slecht, de hele dag door kleine beetjes, bij het avondeten 2 happen en zei je “het is erg lekker maar heb genoeg op”. Een uur later ging er weer een zak chips open, bijzonder, zei ik toen al.

Mijn ouders hebben een boekje in het huis, voor als mensen hier komen en wat willen schrijven, niks voor mij, wel voor jou. Elke dag dat we er waren schreef je een kort verhaaltje in je eigen bewoordingen:

• Het is hier heerlijk wat een rust en ruimte
• Goed idee bomen in de tuin om lekker in de schaduw te zitten
• Wandelen in l’escles, kuitenbijtertje
• Het tafelkleed is nat geworden, sorry!
• Norbert = topkok
• Vanmorgen 4:15 werd ik wakker omdat de kliko’s werden opgehaald, ze zijn er vroeg bij hier
• Straks weer wandelen dat is echt heerlijk hier
• Heerlijk uit eten geweest bij M&M erg gezellig
• Morgen vroeg op wasjes draaien en terug

Frans is een gevoelsmens, iemand die het belangrijk vond dat het goed voelde, zo niet trok hij zijn eigen plan, naar huis, gewoon weg, iemand anders in een gesprek betrekken, wat dan ook…in ieder geval zijn eigen plan trekken en dit ook aangeven, schitterende eigenschap.

Frans Konings een prachtmens tijdens zijn ziekte

Vrijdag 18 maart 2020, 12:29 een appje van je, het is helemaal mis helaas: maagkanker.

Jij hebt echt een geweldig knappe strijd geleverd tegen de maagkanker, met goede momenten, gewoon momenten en hele slechte momenten, tot het kon knokte je elke keer terug. Totdat men in het ziekenhuis aangaf, we kunnen niks meer voor je doen…je wilde thuis sterven en hebt dat waardig gedaan, respect.

Onze band was vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen goed en we waardeerden elkaar ontzettend, met onze ups en onze nukken in acht genomen uiteraard.

Toch wil ik graag uitgebreid stilstaan vanaf dat je hoorde dat je maagkanker had en hoe jij hier mee om bent gegaan, want manmanman, ik heb helaas anderen ook verloren aan deze ziekte, echter zoals jij er mee omging, geweldig.

Tuurlijk was je tijdens je chemo minder, soms wat minder aanspreekbaar, bereikbaar, openstaand voor een gesprek, echter op het moment dat het weer enigszins ging was je snel in de lucht, voor een appje of een uurtje in het spoorpark. Daar kon jij dan zo genieten van het gezelschap, de zon en gewoon aanmaaklimonade, ja aanmaaklimonade, water met een smaakje! Het gaf aan hoe jij er in stond, waar je nog vol voor wilde gaan en de positieve dingen die je zocht, wilde benoemen en zolang mogelijk in gedachten wilde houden.

Van deze periode zijn me de nodige dingen bijgebleven. Hoeveel kaartjes je hebt gehad tijdens je ziekte. Daarmee ook het contact wat je dan zelf zocht met deze persoon, die je 1 jaar of 20 jaar niet had gesproken. Veel gesprekken die je dan voerde met mensen van meestal je leeftijd, over hoe is het nu om te weten/voelen dat je doodgaat. Wat wil je nog doen, kijk je meer terug, kijk je minder terug?

Dit waren niet de gesprekken die wij voerden.
Wij hadden het erover dat het zo bizar is dat men in dit soort situaties bovenstaande gevoelens meer uit (zeker mannen). Waarom voelen mensen juist dan de behoefte om het hierover te hebben. Hoe komt dat in hemelsnaam en waar komt dit vandaan?
onzekerheid?
angst?
testosteron?
nooit stilstaan bij?

Ik vond het zo mooi zoals jij hiermee omging, altijd een luisterend oor, altijd zeggen hoe je er mee om wilde gaan, omdat dat het snelste zorgde voor een relaxte sfeer, senang!

Kwamen we ergens waar we al een tijdje niet waren geweest en kwamen we een bekende tegen, vroeg diegene hoe gaat het?
Jij antwoordde dan met goed direct oogcontact naar die persoon, slecht er is maagkanker geconstateerd en ik heb nog enkele maanden te leven. Om die persoon daarna gelijk gerust te stellen en het gesprek een mooie dankbare kant op te sturen, echt wat een kwaliteit.
Zo natuurlijk, zo makkelijk, zo knap en binnen 2 minuten hadden we het weer over een bridgehand, een speciaal bier, een schaakpartij, iets uit de schaakwereld met die persoon, een half jaar lang gesprekken waar ik actief of passief bij zat, met een lach, een traan en vaak een brok in mijn keel.

Uiteraard hadden we naast persoonlijk contact ook veel app contact, dan zei je, Ivanchuk (1 van onze schaakhelden) kan het nog steeds en stuurde een partij door, waar hij gehakt maakte van een top GM alsof hij door een matige 2200 speler heen ging.
Gingen we 2 dagen later fietsen, zei je, toen ik dat las van Ivanchuk heb ik gelijk die video van Ivanchuk in Gibraltar bekeken, weer 2u achter mijn pc gezeten. Waarop ik bevestigde, ja, die 2uur heb ik ook weer gekeken, wat is hij geniaal he, inmiddels heben we Tilburg al ruim achter ons gelaten, wat een weelde, wat een rust, wat een gesprekspartner. Je wilde je familie niet opzadelen met alles wat nog geregeld moest worden, je wilde zelf veel regelen, zo regelde je ruim voor je dood je eigen begrafenis.
Zelf de plek uitgezocht en bekeken waar je begraven wilde worden. Gesproken met de personen daar over de plek het hoe en wat. Hoe denk je aan zoiets en als je dit doet hoe dan? Zo knap!

Vorig jaar gingen we met een grote club naar schaken tegen kanker, niet alleen maar toch voornamelijk voor jou. Zoveel mensen/vrienden die dit mee wilden maken en erbij waren.
We hadden shirts gemaakt en hebben voor wat foto’s gezorgd. Toen was er geen haar aan je hoofd die eraan dacht om erbij te zijn. Later hebben we het er nog over gehad en gaf je aan hoe mooi je het vond dat we dit gedaan hadden, de personen die erbij waren. Voerden we weer een gesprek over 2 vrienden die elkaar al heel lang niet gezien hadden en we haalden weer herinneringen op uit een ver verleden wat we met deze vrienden we hadden meegemaakt, zo empathisch.

Uiteraard waren er ook momenten dat je niet alleen dacht maar ook zei waarom treft deze ziekte juist mij. Een goed antwoord is niet mogelijk volgens mij.
Deze momenten gaven ook bezinning, elkaar aankijken en voelen hoe de vlag erbij hangt, een moment met een traan of wat en uiteindelijk dan toch ook weer een lach.
Mooi, moeilijk, jij die aanvoelde hoe ik me voelde en daar het gesprek naartoe trok, soms meer diepgang, soms wat luchtiger, raar zoals je later nadenkt over dingen, waar je het met die persoon nooit meer over zult kunnen hebben en toch benieuwd bent naar zijn reactie.

Als vriend ben ik je zo dankbaar voor alles wat je me hebt geleerd en gegeven, een inspiratiebron en verrijking van mijn leven. Uiteraard ging het er als echte vrienden ook wel eens stevig op.

Naast dat je voort blijft leven in mijn gedachtes en herinneringen, op verwachte en ook totaal onverwachte momenten kan ik je nu al vertellen.

Hoop ik vooral dat jou positieve instelling, je kijk op de mensheid, je durf om dingen te benoemen zoals ze waren, zich in mij meedraagt.
Zodat ik in de toekomst keuzes ga maken met bovenstaande in gedachten, als gezegd dank, wat een verrijking.

Cu Frans

Met dank aan Bram van den Berg